بی‌شک افسوس و دریغی بزرگ است که در عصر ارتباطات و اینترنت و هزاران پدیده‌ی دیگری که پهنای زمین را به دهکده‌ای فروکاسته‌اند؛ 3 کشور هم‌زبان ایران، افغانستان و تاجیکستان دارای کم‌ترین تبادلات فرهنگی و اجتماعی ممکن هستند. جملگی دلایل و بهانه‌های این کاستی نه در تخصص نگارنده است و نه در مجال این دیباچه. اما آن چه که بی‌گمان در ارتباط کشورهای ایران و افغانستان از یک سو و مردم تاجیکستان از سوی دیگر شکاف انداخته است چیزی نیست جز نداشتن یک خط مشترک.
در عصری که به یاری اینترنت و البته زبان انگلیسی می‌توانیم با مردم بیشتر کشورهای دنیا ارتباط داشته باشیم. "نداشتن خط مشترک" ما و تاجیکان را به دو خویشی تبدیل کرده که از یکدیگر دور افتاده‌اند؛ آنقدر که دیگر صدایشان هم به دیگری نمی‌رسد و چون نسبت به هم بی‌سواد هستند(چون خط یکدیگر را نمی‌توانند بخوانند) لحظه به لحظه از هم دورتر و بیگانه‌تر می شوند. به اعتقادم همین که تاجیکان با وجود هجمه طولانی روس‌ها هنوز از ما بیگانه نشده‌اند معجزه‌ای است که باید قدر آن را کم ندانست.
کوشش و تلاش این تارنما کم‌رنگ کردن مشکل نداشتن خط مشترک با کشور تاجیکستان است. امیدواریم که در این راه پیشنهادها و حمایت‌های خود را از ما دریغ ندارید. این تارنما هر گونه پیشنهاد و انتقاد را فرصتی برای بهبود خود می‌داند؛ حال این انتقاد مربوط به قالب تارنما باشد و یا الگوریتم به کار رفته برای برگردان متون تاجیکی (سیریلیک) به فارسی. حتی این تارنما آمادگی خود را برای قرار دادن رایگان لوگوهای مربوط به یادبودهای مورد احترام و فرهنگی هر سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان اعلام می‌دارد و امیدوار است موجب نزدیکی و شناخت بیشتر مردم این 3 کشور از همدیگر شود.
ذکر این نکته لازم و ضروری به نظر می‌رسد که به اعتقاد نگارنده و پدیدآورنده این تارنما، زبان و خط وسیله‌ای برای پیوند آدمیان است و این تارنما و پدیدآورنده آن از هر نگاهی که زبانی را وسیله‌ای برای فخر فروختن و زبانی را موجب تحقیر گویندگان آن بداند، بیزار و برکنار است.
جلال حجتی فهیم، مدیر و برنامه‌نویس پرشین-تاجیک
